NEUROREGULACJA

Marta Korzewska, Kraków

Neuroregulacja jest to proces przywracania równowagi układu nerwowego razem z optymalizacją jego pracy. Głównym celem jest poprawienie fizycznych, emocjonalnych oraz intelektualnych możliwości człowieka.

Neuroregulacja opiera się na połączeniu takich dziedzin nauki jak: anatomia, chemia, neurologia, psychiatria oraz psychologia. Jej zasadniczym celem jest:

• identyfikacja dominującego neuroprzekaźnika;
• rozpoznanie niedoborów neuroprzekaźników we wczesnym stadium;
• dostarczanie środków specyficznych dla tych neuroprzekaźników;
• zastosowanie korekt zmian trybu życia celem utrwalenia zmian.

Stosowane tu pomiary mogą ujawnić wiele informacji o czterech głównych neuroprzekaźnikach w mózgu: dopaminy acetylocholiny, GABA i serotoniny.

STRD

Skaningowa diagnostyka termoregulacyjna (STRD) to całościowa metoda służąca ocenie stanu psycho-energetycznego organizmu człowieka.

Przy pomocy pomiaru zmiany pola cieplnego człowieka w zakresie podczerwieni można określić regulację temperatury kolejnych stref ciała organizmu, co przekłada się na energetyczny badanego oraz pomaga zdiagnozować zaburzenia natury psychosomatycznej.

Link do informacji o metodzie  – http://www.strd.com.pl/

Skaningowa Diagnostyka Termoregulacyjna (STRD) wykorzystuje zmienność promieniowania podczerwonego [IR]. Badania tego zakresu promieniowania korespondują z innymi badaniami mikrokrążenia skórnego jak pletyzmografia, laserowa ocena metoda LSCI i mogą być używane jako metoda alternatywna do wyżej wymienionych. Metoda ta często występuje również po nazwą dynamiczna termografia.

Badanie STRD ocenia zmiany pulsacji naczyń mikrokrążenia skóry. Zmiany promieniowania podczerwonego korespondują ze zmianami mikrokrążenia na skórze. Mikrokrążenie skórne dobrze obrazuje stan układu krążenia oraz układu nerwowego. Obieg skórny jest głównym miejscem termoregulacji człowieka i ma dużą rezerwę pojemności, a tym samym możliwość wyraźnej reakcji naczyniowej w odpowiedzi na fizjologiczne, metaboliczne, termiczne i farmakologiczne. Metoda ta może więc być wyznacznikiem całościowej aktywności układu nerwowego na ciało.

Na ciele człowieka można wyróżnić szczególne strefy silniejszego oddziaływania na nie neuroprzekaźników, poprzez badanie których można określić wzajemne relacje pomiędzy poszczególnymi neuroprzekaźnikami, co w rezultacie dostarcza bardzo ważnych informacji na temat koherencji mózg-ciało.

Neuropsychosomatyka

Neuroregulacja to proces przywracania równowagi układu nerwowego razem z optymalizacją jego pracy. Nadrzędnym celem jest poprawienie fizycznych, emocjonalnych oraz intelektualnych możliwości człowieka.

Nierównowaga chemiczna mózgu określa specyficzne nieprawidłowości fal mózgowych, a te z kolei manifestują się w ciele. Naukę o tych zależnościach dr Krupka nazywa neuropsychosomatyką. W odróżnieniu od neuroregulacji dążymy do uzyskania jak największej koherencji pomiędzy mózgiem, emocjami i ciałem. Sama neuroregulacja koryguje informacje. W przypadku neuropsychosomatyki obok tej korekty wprowadzamy element treningu, który utrwala efekt zmiany informacji w ciele

W modelu podstawowym wyróżniamy cztery grupy neuroprzekaźników:

• grupa dopaminowa
• grupa GABA-ergiczna
• grupa serotoninowa
• grupa acetylocholinowa